प्रतीक्षा

तीर मारला तुम्हिच नेमका मुक्त पाखरावरी
जात ते असतना अंबरी
हतबल होउन आणि बापडे पडता पायावरी
निष्ठुरा, कसे जाहला दुरी !

दूर जाहला कसे म्हणू पण असता मूर्ती तरी
सदा या ह्रदयाच्या मंदिरी
कुठे जिवलगा, शिकला असली कठोर जादुगिरी
जुलुम का असला अबलेवरी !

ओतून चंद्रिका आग लावली अशी
शेजेत भिजे ही अश्रूंनी मम उशी
कर गळ्यात घालुन मान कापली कशी !
मळा पेरुनी फुलाफळांचा बहर यायचा परी

परंतु गेला शेतकरी !
वसन्त ऋतुने आम्रावरची बहरुनि ये मंजरी
उडाला कोकिल कोठे तरी !
किती सारून दूर झालरी टक लावू दुरवरी

प्रियकरा, शून्य क्षितिजावरी
रोज उगवती चंद्रसूर्य ते परि माझ्या अन्तरी
नेहमी काळोखाची दरी
मी सुखात असता मऊ परांच्यावरी

या संगमवरी शीतल सौधांतरी
का चूड फेकली सर्व वैभवावरी
विझवाया हा वणवा राया, येशिल का लौकरी ?
ना तरी उतरिन मी पायरी !

वि.वा.शिरवाडकर