झपूर्झा हर्षखेद ते मावळले हास्य निमालें । अश्रु पळाले; कंटक-शल्यें बोथटलीं मखमालीची लव वठली; कांही न दिसे दृष्टीला प्रकाश गेला । तिमिर हरपला; काय म्हणावें या स्थितिला; झपूर्झा,गडे झपूर्झा ! हर्षशोक हे ज्यां सगळें त्यां काय कळे । त्यां काय वळे ? हंसतिल जरि ते आम्हांला, भय न धरु हें वदण्याला:- व्यर्थी अधिकचि अर्थ वसे तो त्यांस दिसे । ज्यां म्हणति पिसे; त्या अर्थाचे, बोल कसे:- "झपूर्झा-जडे-झपूर्झा !" ज्ञाताच्या कुंपणावरुन धीरत्व धरुन । उड्डाण करुन चिदघनचपला ही जाते, नाचत तेथे चकचकते; अंधुक आकृति तिस दिसती त्या गाताती । निगूढ गीति; त्या गीतींचे ध्वनि निघती "झपूर्झा-गडे-झपूर्झा!" कवी: केशवसुत.